13/9/13

46

Esa minúscula parte do cosmos na que nos debuxamos, luz vermella que inscribe os corpos na liña do tempo aos nosos pés; só un trazo, unha caligrafía oriental que nos cita nos outeiros deambulados: sen máis metrónomo có latexo dos pasos: tozudamente un cara ao outro.
Aí, cando xa non medimos o tempo en meses ou anos, senon no rexistro íntimo das paisaxes construídas, nas imaxes formadas no interior dos espazos vívidos --vividos--, nos significantes cifrados, a penas pronunciados, que compoñen o alfabeto dos nosos días percorridos, nas distancias escamoteadas, nos minutos apretados entre os puños para que non foxan sen antes dialogarnos.
Aí, onde só o horizonte limpo é o sentido, sen máis cargas que sabernos, sen máis testemuñas que un sol silandeiro transcribindo, ao agocharse, as nosas sombras.
Hoxe mesmo, no ritual de escribirte.




Esa minúscula parte del cosmos en la que nos dibujamos, luz roja que inscribe los cuerpos en la línea del tiempo a nuestros pies; sólo un trazo, una caligrafía oriental que nos cita en los oteros deambulados: sin más metrónomo que el latido de los pasos: tercamente uno hacia el otro. 
Ahí, cuando ya no medimos el tiempo en meses o años, sino en el registro íntimo de los paisajes construidos, en las imágenes formadas en el interior de los espacios vívidos –vividos--, en los significantes cifrados, apenas pronunciados, que componen el alfabeto de nuestros día recorridos, en las distancias escamoteadas, en los minutos apretados entre los puños para que no huyan sin antes dialogranos. 
Ahí, donde sólo el horizonte limpio es el sentido, sin más cargas que sabernos, sin más testigos que un sol silencioso transcribiendo, al esconderse, nuestras sombras. 
Hoy mismo, en el ritual de escribirte.